Contents
In de drukte van onze moderne maatschappij is het voor velen een uitdaging om fit en gezond te blijven. Iedereen heeft eigen obstakels te overwinnen op weg naar een gezonder leven. Omdat persoonlijke verhalen enorm inspireren, delen wij regelmatig deze regelmatig op onze blog. Ditmaal volgen we Raymonds avontuur op de voet. Raymond is een vlijtige zakenman en liefdhebbende gezinsman met een passie voor hardlopen, maar dat was niet altijd het geval. Hoe dat komt, lees je hieronder.
In den beginne…
Hoe ben jij beginnen hardlopen? Al in sinds dat ik een jaar of 10 was, was ik fanatiek met atletiek bezig. Vooral het korte sprintwerk trok mij heel erg. Ik heb zelfs nog deelgenomen aan de Nederlandse kampioenschappen voor de jeugd en daar finale mogen lopen op de 80 meter. Vanaf de middelbare school werd het fanatisme steeds minder, en bereikte het sporten het ene na het andere dieptepunt. Een rondje rennen van 2 kilometer was al heel veel, per maand…
Mont Blanc
Het moet ergens 2de helft 2010 geweest zijn dat ik samen met een studie maatje (Durk) het plan opvatte om weer eens wat te gaan doen, en niet alleen maar in de het cafe verhalen op te gaan hangen over hoe goed we vroeger waren. Het plan was in de zomer van 2011 samen (onder deskundige begeleiding) de Mt. Blanc te beklimmen. Een basiseis voor deze “expeditie” was een halve marathon (21,1km) gemakkelijk te kunnen lopen… en dus begonnen we beide “plechtig” met trainen… al was dat niet makkelijk, inmiddels meer dan 105kg wegend, met een lichaamslengte van 185. We hadden zelfs een fitnesscoach aangesteld en vertoonden onszelf in de fitnesszaal. Uiteindelijk hebben we de top van de Mt Blanc niet gehaald door slecht weer, maar ook een tekort aan conditie.
Na de fantastische eerste poging de Mt. Blanc te beklimmen zijn we nog diverse malen terug geweest in het hooggebergte en hebben we zelfs ook stijgvellen gekocht om in de winter op de besneeuwde hellingen naar boven te klimmen terwijl de liften nog dicht zijn.
Rennen is sinds die tijd een hobby geworden waar ik een zekere vorm van rust en uitdaging gevonden heb en die prima met heel veel andere leuke en uitdagende dingen te combineren is. Mijn renmaatje en ik zijn altijd wel blijven rennen, afwisselend in fanatisme. In de tussentijd wel aan wat “standaard” hardloopwedstrijden meegedaan in afstand variërend van 10km tot de halve marathon (21,1km). Op de 10km was het een lang gekoesterde wens om eens onder die 45 min te komen en op de halve marathon eens onder 2u… Het gewicht was inmiddels wel gedaald naar ongeveer 90kg.
Marathon over de Chinese muur (voor kinderen met kanker)
In 2016 sloeg het fanatisme bij mij toe, een Marathon over de Chinese muur!Nog nooit had ik een hele marathon gelopen en dan ineens dit…42km in de zinderende hitte meer dan 5000 (ongelijke) traptreden. 21 mei zou het gaan gebeuren. Ik heb mezelf aangesloten bij de marathon clinic van de Gooise Atletiek Club (GAC) en heel stelselmatig ben ik (veel) beginnen trainen. Geen kilometer in het strakke schema mocht overgeslagen worden. Het werd een ware obsessie. In februari van dat jaar nog als test de 30 van Schoorl gelopen. 30km in 2u25m. Ik was heel blij met de vooruitgang!
Een maand voordat ik naar China zou vetrekken, kreeg ik een knieblessure Dat was niet heel best, dus op naar de fysio van de GAC, na een aantal behandelingen bleek het gelukkig meer aan de schoenen te liggen.
De marathon zelf heb ik uitgelopen en ik heb er heerlijk van genoten, zelfs nog een dik halfuur heerlijk op de muur gezeten om van het uitzicht te genieten. Een tijd zegt namelijk niets bijeen wedstrijd zoals deze…De Marathon over de Chinese muur heb ik gekoppeld aan een goed doel, Stichting Gaandeweg, voor gezinnen met kinderen met Kanker. De opbrengst van deze eenmansactie was EUR 4.000!
Ultramarathon
Een paar maanden later tijdens onze zomervakantie kon ik het niet laten om een Ultra Trail te “lopen”, een wedstrijd over 47km over een terrein van meer dan 80% onverharde weg. Na alle regen werd dit een modderpartij van bijna 9 uur. Om de 10k stond er in plaats van een drinkpost een heuse barbecue voor het aanvullen van de proteïnen. Later bleek wel dat deze uitdagingen wat te dicht op elkaar gelegen hebben. Het resultaat was meer dan een week spierpijn, maar gelukkig geen blijvende schade.
Born to run
Tijdens deze zelfde zomervakantie heb ik de klassieker “Born to Run” van Christoher McDougall gelezen en werd ik getriggerd door diverse blessures om toch eens minimalistisch en technisch goed te leren lopen. Daarom heb ik een paar Vibram Five Fingers gekocht en veel gewandeld op de blote voeten. Een openbaring! Snelheid, grip en bewustzijn werd ik plots gewaar! Maar waarschuwing vooraf voor degene die ook aan de overstap denken:
- Lees het boek “Born to Run”
- Neem een aantal lessen.
- Bouw langzaam op! De omscholing, vooral voor de “haklanders”, kost minimaal een half jaar.
In januari 2017 liep ik de HM van Egmond op de blote voeten heel gemakkelijk in een tijd van 1:52 Naast een klein bloedblaartje had ik een super tevreden gevoel!
Plonzen en Koutrainingen?
In de “barefoot” wereld komt het heel vaak voor dat mensen koud douchen en soms zelfs lokaal “plonzen”, i.e. de sloot in springen. Zelfs midden in de winter.
Na dit zelf een aantal keren gedaan te hebben en meerdere malen koud te douchen, besloot ik me er toch eens wat meer in te verdiepen . Het is dan onvermijdelijk iets over Wim Hof te lezen. Voor mij ging toen de zoveelste wereld open. Het hele jaar door rennen op de blote voeten in alleen een korte broek. Ja ook (juist) als het vriest!
In mei 2017 heb ik deelgenomen aan een week in de Vogezen georganiseerd door Jerome Wehrens van B.Mind, om daar de fijne kneepjes van de Wim-Hof-Methode (en meer) te leren. Ik leerde er technieken als een half uur in een koud bad te zitten en je adem een paar minuten inhouden. Maar vooral het vinden van de rust en het waarom waren zeer waardevol! Hierdoor heb ik ook geleerd en m’n lichaam getraind om minder suiker te eten en pas om 12u te beginnen met eten.
Bij de koutrainingen en de ademhalingsoefeningen: zoek iemand die hierin getraind is om van te leren en doe het veilig! Ernstige (zelfs dodelijke) ongelukken kunnen gebeuren als je dit nietdoet en het is zonde om deze technieken half of niet goed te gebruiken.
2017 was toch wel het jaar van het blote voeten rennen, plonzen en ademhalen, maar die marathon bleef knagen en dus was 7 juli het moment om daar de Midzomermarathon van Apeldoorn te lopen. Het weer was zwaar benauwd en de ondergrond was geheel onbekend, maar na 4u16m kwam ik lachend op blote voeten over de finish. De zwaarste delen waren een grindpad en een man met een enorme hamer na 34 km…
Bram de Blotevoetenkoning
Kort daarna maakte ik kennis met Bram van Up4Running. Ik noem hem tegenwoordig op Strava in mijn dagboek “Bram de Blotevoetenkoning”.
Mijn doel was namelijk in 2017 nog een Ultra Trail (langer dan een marathon van 42km) te lopen op de blote voeten en ik had daarin een coach nodig die in het “gehele” pakket mee kon denken en helpen. Gegeven de achtergrond van Bram als ultratrailloper en blootsvoetsloper was hij de ideale coach! Ons gezamenlijke doel werd eind november Olne-Spa-Olne (een trail van 69km) op de blote voeten te lopen, en liefst in alleen een korte broek.
Scheef lopen in Scheveningen
Het idee dat ik had, wasom 6 oktober de 11strandentocht van Bloemendaal naar Hoek van Holland (60 km) te rennen., niet wetende dat rond die tijd van het jaar de wind vaak uit het zuid westen komt.Zo ook deze 6 oktober. Ik kan me nog het radioweersbericht de dag vooraf herinneren: “Morgen vooral aan de kust zware tot krachtige wind vanuit het zuidwesten.”
6 Oktober regende en waaide het inderdaad, windkracht 6-7 pal tegen. In een heel stabiel en lekker tempo gingen de eerste 30km naar omstandigheden prima. Bij km 34 sloeg het noodlot echter toe en kreeg ik veel pijn aan beide heupen. Bij Scheveningen ben ik helaas (maar bewust) uitgestapt om niets te forceren en puur praktisch nog makkelijk thuis te kunnen komen met OV.
Spijkers met koppen slaan in Spijkenisse
Door deze ervaring heb ik bewust besloten om Olne-Spa-Olne dit jaar niet te doen, maar de focus te leggen om voor het einde van het jaar een “gewone” marathon te doen, met de wens deze zo snel mogelijk natuurlijk te lopen. Bram leerde mij de voeding aan te passen en geen “gelletjes” meer te nemen, maar simpele aardappels met zout en als drinken gembersap.
Het schema was om in een week of 6 mijzelf klaar te stomen voor een snelle marathon. 17 december Spijkenisse was het doel. Qua tijd was de insteek dat alles onder de 4u mooi zou zijn.Het schema zag er “zwaar” uit. Zes keer per week trainen, hoe ga ik dat in m’n schema krijgen? Juist in combinatie met gezin en werk? Maar zoals altijd ging Bram relaxed maar dwangmatig te werk. Ik hoor hem nog zeggen, “als het te veel is bouwen we gerust af”
Om zes maal in de week trainen zonder het een sleur te gaan vinden,heb ik ervoor gezorgd dat dit een essentieel onderdeel is geworden van mijn dagstart. Gelukkig ben ik altijd al vroeg wakker en heb ik een goede looplamp gekocht (Petzl Nao). Dagelijks rolde ik om 05:45 uit bed om rond06:00 te rennen na wat basis Wim Hof ademhalingsoefeningen. Vooral voor de korte herstelloopjes van 4-6 km was dit heerlijk. Om 06:45 was ik vaak klaar en kon ik heerlijk buiten onder de koude douche afdouchen terwijl gezin wakker werd.
De lange duurtrainingen deed ik meestal in het weekend en waren heerlijk om een paar uur door het bos te rennen. De fout die ik daar wel in gemaakt heb, is vaak te hard te lopen en hierdoor niet optimaal leren vet verbranden.
Het gevoel dat ik aan de trainingen overgehouden heb, was super. Bijna alle HM gingen in ongeveer 1:40 met super veel gemak. Zelfs een 10km training tijdens stormweer liep ik vlot in 41 minuten.
Door al deze gekke uitspattingen tijdens de training werden de verwachtingen voor een eindtijd voor de marathon van Spijkernisse bijgesteld van sub 4 naar 3:45 naar 3:30 en stiekem al iets met 3:2X:XX en gaf de race prognose van Garmin al 3:00:47 aan. Mijn VO2Max was geklommen van 48 een paar maanden eerder tot 55 en mijnichaamsgewicht is inmiddels ten opzichte van “den beginne” wel afgenomen naar 79kg. De hartslag in rust is gezakt naar 38, waar dat eerst 63 was Gelukkig zegt de Dokter ook dat een sporthart helemaal niet erg is.
De uiteindelijke tijd van de marathon is 3:36:16 geworden. Er was toch wat wedstrijdspanning, maar uiteindelijk ben ik wel zeer tevreden, en heb ik heel constant gelopen! Die laatste 8-10 km blijven wel “tricky”.
Een mooie toekomst
Er zijn een aantal toekomstplannen; de Spitsbergen Marathon 2 juni en de Ortler Marathon 14 juli, of een andere lange Ultra Trail, maar wel met Bram en zeker verbonden aan een goed doel om het zo veel mensen te laten weten zodat er een positieve sociale druk ontstaat. Een laatste goede tip: Strava helpt daar zeker ook voor!